Serena Kolkman werkt bij Samen als verpleegkundige binnen de somatiek. “De bewoners hebben ook interesse in mijn leven.” Een verhaal over babysokjes, volwassen worden en een laatste knuffel met haar vader.
Bij Serena thuis liggen zeven paar babysokjes. “Die hebben bewoners gebreid. Als cadeautje voor de geboorte van mijn dochter”, vertelt Serena, die bij Magnushof zorgt voor mensen met een lichamelijke zorgvraag.
“We hebben bewoners van allerlei leeftijden. De oudste bewoner is in de negentig. De jongste is een vrouw van veertig jaar met niet-aangeboren hersenletsel.” Serena verdiept zich in het leven van de bewoners, maar óók andersom. “De bewoners hebben interesse in mijn leven. Ze vinden het ook leuk als ik mijn dochtertje meeneem naar het werk. Of als mijn man langskomt voor een bakkie koffie.”
Afwisselend en uitdagend
Haar eerste jaren in de zorg werkte Serena als verzorgende IG op een PG-afdeling. Hier wonen mensen met een vorm van dementie. “Dat was heel afwisselend en uitdagend. Aan de ene bewoner moest ik me om de vijf minuten opnieuw voorstellen. Een andere bewoner vond het altijd leuk me te zien. Hij genoot ervan om samen grappen te maken en klusjes te doen in huis.”
Na een paar jaar op de PG-afdeling begon het te kriebelen. “Ik wilde wat anders. En dat is het mooie van werken bij Samen: er is veel mogelijk.” Wil jij graag werken met cliënten met dementie of juist een lichamelijk zorgvraag? Of trekt de revalidatie jou meer? “Samen heeft verschillende huizen en soorten afdelingen. Er is dus altijd een werkplek die bij jou past.”
Doorleren en specialiseren
Ook doorgroeien kan bij Samen. “Ik heb de kans gekregen om de opleiding tot verpleegkundige te doen. Die heb ik vorig jaar afgerond”, vertelt Serena.
“In de toekomst wil ik me misschien nog gaan specialiseren. Wondverpleegkundige of palliatief verpleegkundige lijkt me heel interessant.”
Gouden momenten
Op haar zestiende kwam Serena als stagiaire binnen bij Samen. “In de zorg word je op jonge leeftijd al snel volwassen. Je leert zoveel en hebt al jong de verantwoordelijkheid om voor iemand te zorgen. Dat vind ik het mooie van dit werk: het gaat om mensen. En hoe mooi is het om de dag van een bewoner te maken.”
Dat levert bijzondere herinneringen op. “Dit is de laatste woonplek voor onze bewoners. Samen met de mensen en het team maken we er wat van. Zo gaan we soms met z’n allen naar het restaurant om pizza te eten. En een bewoonster wilde graag nog een allerlaatste keer naar het casino. Met een collega heb ik haar meegenomen naar Zandvoort. Dat zijn gouden momenten die je nooit meer vergeet.”
Een laatste knuffel
Eén bewoner zal Serena al helemaal nooit vergeten. “Mijn vader heeft tweeënhalf jaar in Magnushof gewoond. Hij is hier geweldig en liefdevol verzorgd door mijn collega’s.”
In goed overleg woonde haar vader in een woongroep waar Serena zelf niet werkte. “Maar ik ging vaak bij hem langs in mijn pauze en na werktijd. Dan hielp ik hem naar bed, of ik kwam even langs voor een praatje en een knuffel.”
Twee maanden geleden is haar vader helaas overleden. “Maar die laatste tijd samen bij Magnushof, die is me heel dierbaar.”
Ook met plezier en betekenis werken in de zorg? Ontdek de mogelijkheden op de vacaturepagina.